Breiðavík og Byrgið

Breiðavík og Byrgið eiga margt sameiginlegt.

Í báðum tilvikum er um að ræða stofnanir sem opinberlega er ætlað að gera skjólstæðinga sína að betri manneskjum, en bregðast illilega.

Í báðum tilvikum er um að ræða skort á raunverulegu eftirliti.

Í báðum tilvikum virðist sem ráðamönnum sé meira í mun að koma "vandræðabörnum" þjóðarinnar fyrir þar sem engir sjá þau og þau skapi ekki vandræði - það sé mikilvægara en að veita viðkomandi raunverulega aðstoð -  svona eins og að rónahreinsa Austurvöll fyrir 17. júní.

Í  báðum tilvikum er um að ræða ofbeldi og misnotkun.

Í báðum tilvikum er líklegt að langtímagagn dvalarinnar sé ekkert - jafnvel að einstaklingarnir fari út verr á sig komnir en þeir fóru inn - sundurtættir á sálinni. Það er jafnvel líklegt að einhver þeirra barna sem komu undir í Byrginu muni alast upp við erfiðar aðstæður og eyða stórum hluta ævinnar á einhverjum stofnunum.

Í báðum tilvikum vill enginn bera neina ábyrgð á neinu sam aflaga fór. 

Í báðum tilvikum er um að ræða skort á hæfu, sérmenntuðu starfsfólki.  Það að ætlast til þess að samtök sem þykjast vera "kristileg" geti veitt veiku fólki rétta ummönnunn er svona álíka gáfulegt og að ætlast til þess að bilaður bíll hrökkvi í lag sé beðið fyrir honum. 

Ég þekki einn af fyrrum vistmönnum Breiðavíkur en hef aldrei heyrt hann minnast einu orði á dvöl sína þar fyrr en ég sá hann í sjónvarpinu í gær.  Það er gott að heyra að þagnarmúrinn hefur verið rofinn.

Þetta er eins og að stinga á kýli.  Gröfturinn vellur út, en eftir það getur sárið farið að gróa.

Annars ættu þessi mál ekki að hafa komið neinum á óvart - svipaðir hlutir hafa gerst á heimilum á hinum Norðurlöndunum.