Kvótakerfið dautt ... eða bara með skrámu?

Dómurinn í Genf segir að íslenska kvótakerfið uppfylli ekki alþjóðalög og því verði að breyta.   Þetta er að mati Púkans ein stærsta frétt það sem af er þessu ári og búast má við því að nú fari umræðan um kosti og galla kvótakerfisins á fullan gang í þjóðfélaginu enn á ný.

Það eru margvísleg vandamál við kvótakerfið, en það sem þetta ákveðna dómsmál snýst um er sú mismunun að nýliðar sitja ekki við sama borð og þeir sem höfðu veiðireynslu við upptöku kerfisins, heldur þurfa að kaupa kvóta af þeim forréttindahópi sem fékk hann "gefins" á sínum tíma (eða þeim sem þeir seldu kvótann).

En hvað geta stjórnvöld gert?

Augljósasti valkosturinn er auðvitað sá að reyna að hunsa úrskurðinn - breyta ekki kerfinu, en borga sjómönnunum einhverjar bætur til að málið detti dautt niður hvað þá varðar.

Annar valkostur er að setja plástur á kerfið.  Segja t.d. að 2% kvótans fyrnist á hverju ári og sé endurúthlutað - að hluta endurgjaldslaust til nýliða, en afgangurinn sé seldur á uppboði - sem kæmi þá í stað auðlindaskatts á útgerðirnar.  Til að koma í veg fyrir misnotkun þá yrðu að vera einhverjar takmarkanir á framsali "nýliðakvóta" - hann myndi renna aftur til ríkisins sé hann ekki nýttur, og væri ekki framseljanlegur fyrstu 5-10 árin.

Þriðji valkosturinn er að lýsa kerfið dautt og koma með eitthvað betra í staðinn.  Púkinn efast um að nokkuð fullkomið fiskveiðistjórnunarkerfi sé til, en þykist nú samt geta séð fyrir sér kerfi sem hefur alla kosti núverandi kerfis en færri galla.

Hvað um það - það er næsta ljóst að þessi þriðja leið verður ekki valin - það er of mikið í húfi hjá of mörgum ráðandi aðilum.  Bankarnir sem eiga veð í óveiddum kvóta yrðu t.d. ekki hamingjusamir ef ríkið legði niður núverandi kerfi með einu pennastriki og kvótaveðið yrði verðlaust með öllu - og það gildir einu þótt ríkið hafi fullan rétt til að gera það.  Menn munu ekki þora að fara þessa leið.

Nei, Púkinn er nokkuð viss um að sjúklingurinn verður ekki lýstur dauður, heldur verður bara skellt á hann nokkrum plástrum.

Íslensk stjórnvöld breyti fiskveiðistjórnunarkerfinu

Athugasemdir

[Fannar frá Rifi, 10.1.2008 kl. 17:54]

Ok. fyrir 1960 þurfti sá sem ætlaði nýr inn í sjávarútveg að láta smíða fyrir sig nýjan bát. Það voru ekki til neinir bátar til sölu. Til að fá lán fyrir nýjum bát þá þurfti viðkomandi að sýna það og sanna að hann ætti 20% að andvirði nýsmíðarinnar prívat og persónulega inn á bankabók. 20% af andvirði heils skips. Það er aldrei auðvelt að kom nýrr inn í nokkura grein.

[Fannar frá Rifi, 10.1.2008 kl. 18:19]

Púki eða einhver annar. Svarið þessu. Hverjir myndu tapa messt á því að kvótakerfið yrði lagt niður án bóta?

- Hint -

Útgerðarmenn með hundruð milljarða lán hjá bönkum. Efnahagsþrengingar og niðursveifla. Þúsundir almennir borgarar sem tóku lán hjá bönkunum til að kaupa húsnæði yfir sig og fjölskyldu sína. Ef banki fer á hausinn innkallar hann ÖLL útistandandi lán.  

[Púkinn, 10.1.2008 kl. 18:29]

Það má deila um það hvort það hafi verið mistök að leyfa veðsetningu kvóta - það var ekki ætlunin í upphafi, enda var hann ekki "eign" í hefðbundnum skilningi.

Það skiptir hins vegar ekki máli - ráðamenn munu ekki þora að fara þá leið að henda út kvótakerfinu - eins og ég sagði....þeir munu reyna að plástra kerfið. 

[Fannar frá Rifi, 10.1.2008 kl. 18:35]

Hvernig ætti annars að endurnýja fiskveiði flotan Púki? Á hvað hefði átt að slá lán? Nú eins og þetta var gert þá var það bara ríkið sem greiddi fyrir.

Hvernig sjávarútveg viljum við.

Viljum við sjávarútveg sem rekur sig sjálfur. Eða viljum við sjávarútveg sem er byggðarstefna og er niðurgreiddur af ríkinu?  

[Guðrún María Óskarsdóttir., 11.1.2008 kl. 02:24]

Mistökin voru þau að engin hafði vit á þvi að viðhafa áfrýjun þeirra aðila sem ekki fengu úthlutað veiðiheilmildum grundvallaða á veiðireynslu ef til vill vegna þess að skip höfðu verið í slipp eða útgerðarmenn veikst akkúrat viðmiðunartímabilið.

Við þetta áfrýjunarleysi sem aldrei var hægt að skoða þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir manna þess efnis að sumir máttu þola óréttlæti við upphaflega úthlutun veiðihemilda.

Að lögleiða síðan brask óheft brask án þess að gjaldtaka væri fyrir hendi með braskið  landshluta á milli var í raun alveg álíka því að fara með þorskinn, fólkið í byggðunum og landsbyggðina sem teninga í spilavíti.

Lögleiðingin ein og sér þess efnis að handhafar aflaheimilda gætu selt eða leigt frá sér heimildir til veiða jafngildi peningaprentun af hálfu Alþingis, innistæðulausri ávísun á kostnað einhvers.

kv.gmaria.

[Fannar frá Rifi, 11.1.2008 kl. 09:11]

Guðrún. Ég veit um dæmi þar sem menn gátu haldið áfram rekstri og keyptu til sín heimildir. Þeir höfðu í upphafi einmitt ekki fengið mikið vegna þess að þeir höfðu þurft að fara með bátinn í slipp. Ósanngjarnt en málið er að það er fyrnt.