Að flytja inn vandamál?

Það var einu sinni þjóð sem opnaði landamæri sín fyrir hópi fólks frá öðru landi.  Sumt af því fólki var að flýja náttúruhamfarir, en allt var það að leita að betra lífi fyrir sig og sína.  Þegar þetta fólk kom fyrst til nýja landsins var oft litið niður á það - hreinlæti þess þótti ekki upp á marga fiska og tungumálaerfiðleikar gerðu þeim erfitt fyrir í upphafi.

Flestir úr þessum hópi héldu sig út af fyrir sig - bjuggu helst innan um samlanda sína sem töluðu sama mál og deildu sömu menningu.  Með tíð og tíma samlagaðist þó þessi hópur öðrum íbúum landsins - Trúarskoðanir voru ekki til vandræða, því þær voru svipaðar og ríkjandi skoðanir annarra landsmanna, en yngri kynslóðirnar misstu tökin á tungumáli forfeðranna, þar sem það var ekki lengur notað til daglegra samskipta, þannig að eftir því sem árin liðu samlagaðist þessi hópur meir og meir þeim sem bjuggu fyrir í landinu.

Þessi hópur aflagði ýmsar venjur sem hann hafði flutt með sér frá gamla landinu, eins og til dæmis sérkennilegar nafnavenjur, en hélt dauðahaldi í aðrar venjur, jafnvel venjur sem höfðu verið aflagðar í gamla landinu - eins og til dæmis að borða vínartertur á tyllidögum.

Já, vínartertur -  ég er nefnilega að tala um Íslendingana sem fluttu til Vesturheims á árunum eftir 1874.

Nú á síðustu áratugum hefur staðan hins vegar breyst þannig að fólk sækist eftir að flytja til Íslands, ekki frá því, en öll umræða um innflytjendamál hér á landi er þess eðlis að þeir sem gagnrýna eitthvað eru stimplaðir sem rasistar og umræðan þar með drepin.

Púkinn er þeirrar skoðunar að það verði að gera ákveðnar kröfur til þess fólks sem vill flytja hingað og gerast íslenskir borgarar.

Efst á blaði er krafan um tungumálakunnáttu.   Það verður að veita innflytjendum nauðsynlega kennslu í íslensku, þannig að tungumálið myndi ekki múr milli þeirra og annarra.  Þetta er sérstaklega mikilvægt þegar börnin eiga í hlut - til að þau eigi möguleika á að spjara sig, í stað þess að verða að jaðarhópi, þá verða þau að ná fullu valdi á íslensku.  Ekkert annað kemur til greina.  Ef fjölskyldur vilja að auki viðhalda þekkingu á tungumáli upprunalandsins (svona eins og sumir Kanadamenn af íslenskum uppruna) þá er það þeirra mál - en Púkinn vill ekki sjá einhver tungumálagettó myndast hér.

Í öðru lagi er það krafan um menningarlega aðlögun.  Púkanum finnst mikilvægara að innflytjendurnir aðlagist samfélaginu en að samfélagið aðlagist þeim -  Það er ekki þar með sagt að  innflytjendur þurfi að taka upp þá siði sem gilda í samfélaginu, heldur að sætta sig við að þeir siðir sem fólk kemur með verða að víkja fyrir siðum landsins ef um árekstur er að ræða.  Púkanum finnst t.d. ekki ásættanlegt ef sú staða kemur upp að skólamötuneytum sé gert að bjóða ekki upp á ákveðinn mat, ef sá matur er á einhvern hátt óásættanlegur fyrir einhvern ákveðinn hóp, svo eitt dæmi frá Danmörku sé tekið.

Í þriðja lagi verður fólkið að hafa möguleika á að verða nýtir þjóðfélagsþegnar, en ekki bara baggi á samfélaginu.  Það gengur til dæmis ekki að hola fólki niður í bæjarfélögum þar sem fyrir er alvarlegt atvinnuleysi - það verður að gefa fólki möguleika á að bjarga sér.

Séu þessi þrjú skilyrði uppfyllt, þá er Púkinn tilbúinn að bjóða fólk frá öllum heimshornum hingað.

Flóttafólk verði boðið velkomið til Reykjavíkur

Athugasemdir

[J. Einar Valur Bjarnason Maack , 13.5.2008 kl. 19:13]

Hjartanlega sammála.

[Þorsteinn Sverrisson, 13.5.2008 kl. 21:22]

Alveg hárrétt sjónarmið.

[Baldur Kristjánsson, 13.5.2008 kl. 23:40]

Þú byrjar ágætlega en dregur rangar ályktanir í seinni hlutanum að mínum dómi. kV. b

[Gunnhildur Ólafsdóttir, 14.5.2008 kl. 02:45]

Einmitt - óþarfi að flytja inn vandamál þegar nóg er af þeim fyrir!

[Hildigunnur Rúnarsdóttir, 14.5.2008 kl. 08:15]

Ég er nokk sammála. Rökræddi einu sinni um þessi mál við eina bloggvinkonu, þar til hún gat á endanum ekki sagt nei, þegar ég spurði hvort það væri eðlilegt að einhver (sé það innflytjandi eða bara hver sem er) hafi eingöngu réttindi en engar skyldur. Það eru jú þeir sem vilja flytja hingað, það er engan veginn óréttlátt að ætlast til þess að fólk leggi eitthvað smá á sig til að samlagast þeim stað sem það flytur til.

Svo er hins vegar okkar að gera þeim það kleift, svo sem bjóða upp á ókeypis tungumálakennslu og aðstoð við að átta sig á innviðum þjóðfélagsins og því sem fólk þarf að kunna og þekkja til að geta spjarað sig.

[Púkinn, 14.5.2008 kl. 08:27]

Púkinn vill reyndar ganga lengra en að bjóða upp á námskeið í íslensku - hann vill gera þátttöku í slíkum námskeiðum að skyldu fyrir veitingu ríkisborgarréttar, sem almenna reglu.

[Maelstrom, 14.5.2008 kl. 09:33]

Við skyldum alla Íslendinga á aldrinum 6-15 ára til að vera í skóla og teljum það þjóðhagslega hagkvæmt.  Við notuð líka stóran hluta af þessum námstíma í að kenna íslensku.

Af hverju gildir ekki það sama um innflytjendur?  Af hverju er ekki hagkvæmt að kenna þeim íslensku?

Svarið er reyndar einfalt...græðgi.  Við viljum fá menntaða innflytjendur sem geta byrjað að vinna og borga skatta strax.  Aðrir innflytjendur eru bara baggi sem fylgir með.  Þeir innflytjendur þurfa að sanna sig með því að borga skatta áður en við förum að fjárfesta í námi fyrir þá.  Síðan tímum við ekki að blæða í námið því þá fáum við ekki skattana

Frekar glatað viðhorf en svona erum við Íslendingar.

[Haraldur Davíðsson, 14.5.2008 kl. 10:41]

Sammála þér Púki. Það er sorglegt að fólk skuli alltaf tengja þetta viðhorf við rasisma. Þjóðernisstolt er hollt og gott, og er EKKI kynþáttahyggja. En svona er landinn. Það virðist vera einhver vandi með hugtök. Hugtök eins og rasismi, þjóðernishyggja, þjóðernisstolt, kynþáttahatari og ýmis önnur, öðlast meiningu við notkun, meiningin getur bæði verið jákvæð og neikvæð. En eins og með önnur verkfæri, þá vinna þau ekki sjálf. Hamar verður ekki neitt fyrr en í höndunum á einhverjum. FRIÐUR.

[Zaraþústra, 14.5.2008 kl. 18:04]

Ég er sammála, það ætti að setja skilyrði sem tryggir að þeir sem setjast hér að hafi grundvallar skilning á menningu landsins og tungumáli.  Þetta hefur ekkert með þjóðernisstolt að gera eins og Haraldur gefur í skyn, þetta hefur að gera með heilbrigði samfélagsins.  Það hefur löngum sýnt sig að það þarf að berjast gegn því að ákveðnir þjóðfélagshópar einangrist, það er alveg sama hvort það eru aldraðir, geðsjúkir eða útlendingar.   Ég vil ekki skylda menn til þess að læra tungumálið mitt vegna þess að ég er svo stoltur af því að geta tjáð mig í eigin landi á eiginn tungu, ég er bara hræddur um einangrun eins og sagði áður.  Einangrun fylgir svo aftur vandamál eins og  fordómar o.s.frv. (Fordómar gegn geðsjúkum og öldruðum eru til dæmis töluverðir því þessir hópar hafa einangrast).

Ég er því ekki sammála Haraldi sem heldur að menn séu að rugla saman hugtökum, þetta þarf ekki að hafa nokkurn skapaðan hlut með stolt eða þjóðernishyggju að gera, þetta er almenn skynsemi í mínum huga. Auðvitað vilja menn búa í samfélagi þar sem menn treysta hvor öðrum, það er dálítið erfitt þegar þeir skilja hvorki afstöðu hvor annars né tungumál!  Það vandamál sem um ræðir hér er af nákvæmlega sama toga og önnur vandamál sem ég hef nefnt, þau fylgja í sjálfum sér ekki með fólkinu sem flytur hingað.  Þau koma til af fáfræði, hvort það eru þeir sem flytjast hingað að án þess að vita nokkuð um landið eða þeir sem kjósa að vinna hvorki á fáfræði annarra né sinni eiginn hérna heima og ala þannig á fordómum. 

[Þorsteinn Briem, 14.5.2008 kl. 20:23]

Lög um íslenskan ríkisborgararétt nr. 100/1952:

9. gr. Um veitingu íslensks ríkisborgararéttar skv. 1. mgr. 7. gr. gilda að öðru leyti eftirtalin skilyrði: ...

3. Umsækjandi hafi staðist próf í íslensku samkvæmt kröfum sem dómsmálaráðherra setur í reglugerð. Í reglugerð skal jafnframt mælt fyrir um undanþágur frá þessu skilyrði fyrir þá sem telja verður ósanngjarnt að gera þessa kröfu til.

Ofangreind reglugerð á að taka gildi um næstu áramót, samkvæmt lögum frá árinu 2007.

Flestir útlendingar, sem hér búa, eru frá Evrópska efnahagssvæðinu og geta búið hér og starfað eins lengi og þeir vilja án sérstaks atvinnuleyfis og íslensks ríkisborgararéttar. Íslendingar tala við þá flesta á ensku en ekki íslensku og ef útlendingur hér talar ekki góða íslensku tala Íslendingar yfirleitt við þá á ensku.

Útlendingar eru hér stór hluti af starfsfólki í fiskvinnslunni í öllum sjávarplássum landsins og það kostar að sjálfsögðu sitt að halda skyldunámskeið í íslensku fyrir útlendinga í öllum bæjum og þorpum á landinu, því þau vilja að sjálfsögðu ekki missa útlendinga til annarra þéttbýlisstaða á íslenskunámskeið þar. Eiga sveitarfélögin að greiða  þennan kostnað, ríkið eða útlendingarnir sjálfir, ræstinga- og fiskvinnslufólkið, sem er á lægstu launum í landinu, en heldur öllum sjávarplássum í landinu gangandi?

Útlendingarnir búa þar sem íbúðarhúsnæðið er ódýrast og hér í Reykjavík er það ódýrast í Breiðholtinu. Þegar ég var við nám í Svíþjóð bjuggu allir Íslendingarnir í sama bæjarhverfinu, þar sem húsnæðið var ódýrast. Samt töluðum við flestir sænsku, en nokkrir töluðu þó alltaf ensku við Svíana, sem greiddu fyrir móðurmálskennslu barna allra útlendinga í sveitarfélaginu, þar á meðal íslenskukennslu.