Hugleiðingar um ábyrgð á lánum

Með því að krefjast traustra ábyrgðarmanna hafa lánastofnanir tryggt sig í bak og fyrir - þær hafa litlar áhyggjur haft af því að lána einstaklingum sem eru á mörkum þess að vera traustir lántakendur - ef þessir einstaklingar reynast ekki borgunarmenn, nú þá var alltaf hægt að ganga að foreldrunum eða öðrum sem voru ábyrgðarmenn.

Nýja frumvarpið neyðir bankana til að fara varlegar - það má í raun segja að áhættan af að lántakandi standi ekki í skilum sé nú að stærra leyti hjá lánastofnuninni sjálfri.

Það má búast við því að lánastofnanir muni fara mun varlegar í framtíðinni í því að lána fólki með litlar eignir og litla viðskiptasögu - sem á við um margt ungt fólk, sem mun hugsanlega eiga verra með að fá lánað en áður.

En er það endilega slæmt?

Verri aðgangur að lánsfé kennir einhverjum hugsanlega að spara fyrir hlutunum áður en þeir eru keyptir - kennir ungu fólki að peningar vaxa ekki á trjánum.

Sameinast um að „vinna bug á ósið“