Krækiberjalíkjör

Púkinn er hlyntur öllu sem stuðlar að aukinni fjölbreytni í íslensku atvinnulífi - sérstaklega þegar um er að ræða eitthvað sem er umhverfisvænt og er ekki bundið við einn ákveðinn landshluta.   Hver veit nema niðurstaðan af þessu verði til dæmis íslenskur krækiberjalíkjör, eins og sá sem er þegar framleiddur í Nova Scotia eða Noregi.

Fleiri tegundir standa til boða auk þeirra sem vaxa villtar á Íslandi eins og krækiber, bláber, aðalbláber.  Einnig vaxa jarðarber villt hér, þótt þau séu reyndar ekki eiginleg "ber".  Hrútaber eru líka til, en tæplega raunhæfur kostur.  Það er síðan spurning um orðalag í lögunum - mega menn brugga úr því sem þeir rækta í görðum sínum og gróðurhúsum?  Þá höfum við rifsber, sólber, stikilsber, hindber, brómber og jafnvel vínber, svo ekki sé nú minnst á margvíslegar grænmetis- og kryddjurtir.

Hins vegar finnst Púkanum vera ákveðin mismunun á ferðinni hér.  Hvers vegna er þetta takmarkað við íslensk ber og jurtir?  Í Finnlandi vaxa til dæmis rúmar 30 tegundir af berjum sem hægt er að brugga úr - Púkanum finnst svolítið óréttlátt að hann megi ekki brugga moltuberjasnafs, nú svo að ekki sé minnst á að greinarmunur er gerður á íslenskum vínberjum og innfluttum.

Hitt er síðan annað mál að með þessu er verið að lögleiða það sem hefur verið stundað á mörgum stöðum árum saman, mörgum til ánægju.  Gott mál.

Megi brugga íslensk vín